نمیدانم شاید غرورم را شکستم

چه ساده بود نگاهت

و چه تازه بود هوایت

افسوس دیگر نگاهم به آسمان نیست

تا سوسوی ستارهُ چشمانت را تماشا کنم

ستاره من در آسمان تنهاییش مرد

دریغ زره ای از نور مهتابی ات

در کویر خشک باورم سرابی بیش نبودم

ولی در خیال تو کمتر از دریا نبودم

من آن عابر آشفته حالی بودم

که جادهُ بی کسی هایم را گم کرده بودم

اما در چشمانت واژهُ انتظار را پیدا کرده بودم

انتظار یک رهگذر.....انتظار یک همسفر

ولی من آن رهنمای تو نیستم

من خود نمیدانم کجا هستم و کیستم

جاده من جادهُ بی کسی بود

مقصدش پر از یأس و خالی از هر باوری بود

اما چه ساده باورم کردی

دستم را گرفتی و مرا باخود، همسفر کردی

ولی افسوس از پاهای خسته ام

افسوس از آن عشق دست نیافته ام

زیبا تر از عشق دروغین من

ای گل زندگی ام

منتظر پروانه شدنم نباش

من در پیله های بی کسی ام مرده ام

شکوفه ات را نمایان کن ای غنچهُ باغ زندگی ام

مرا از یاد ببر با آن همه رسوایی ام

عطر عشق را بسپار به دست نوازشگر باد

تا شاید برسد به مشام کرم خوابیده ای

تا به شوق دیدن عطرت

بشکند این تلسم پیله های پروانه کش را

تا بالهای نازکش را باز کند

تا باور کند عشق را

تا به پایان برساند این راه ناتمام را

و بردارد رنگ ننگ فاصله ها را

و نگه دارد چرخش بیهودهُ عقربه های عشق ،

به دور ثانیه های جدایی را

و خط خطی کند سرمشق روزگار ماتم زده را

تا از نو بنویسد عشق..............را

تا حتی آن پیر بی سواد هم بخواند

عشق را

بخواند و بنویسد روی تختهُ سیاه روزگار از دست رفته اش

و بیاموزد به عزیز به خاک رفته اش

آری گل من ...منتظر پروانه ای دیگر باش

من در پیله های بی کسی ام جان داده ام

دیگر امیدی به من نیست

پس لحظه ای دریغ نکن ای مسافر

بگو خدانگهدار

بگو وبرو.........................